De zomervakantie is alweer bijna voorbij. De stroom van reclame-uitingen die ons ertoe aanzet ons lichaam bikini- en zwemshortwaardig te maken, droogt op. Als de scholen weer beginnen verdwijnen alle bikini diets samen met het geambieerde textiel weer voor een jaar in de kast.

Een van de aanbevolen methodes om het lichaam in vorm te brengen is detoxen. Het lichaam ontdoen van  opgeslagen gifstoffen, je daarna gereinigd en energiek voelen en langs die weg misschien ook een paar kilo’s lichter worden.

In de slipstream van de glanzende en spetterende aandacht voor het lichaam, die in de aanloop van de zomer door verschillende media golfde, kwam een stroom van voedingsproducten en -supplementen voorbij. Onder andere voor dat detoxen.

Zo stuitte ik toevallig op deze thee:

 

“Emoties zijn belangenbehartigers”

Emotional Detox? Daar moest ik even over nadenken. Dat het lichaam gifstoffen opslaat: ja, daar kan ik me iets bij voorstellen. We zijn een kleine fabriek, we verbranden, stofwisselen en we hebben afvalstoffen. Er blijft vast wel eens wat hangen of plakken bij dat proces. Zou er ook zoiets zijn als emotionele stofwisseling? Emotionele afvalstoffen?

Ik hoefde er niet lang over na te denken. Ja.
Ja. Dat is er.
Dat moet er zijn.

“Emoties zijn belangenbehartigers,” schreef Nico Frijda. Ik citeer hem regelmatig. Elke keer als ik het met mensen heb over hoe emoties je informeren over dat er iets gebeurt dat al dan niet in jouw belang is.
De emotionele afvalstofophoping die ik me kan voorstellen, vindt plaats omdat we niet altijd naar onze emoties (kunnen) handelen. Je houdt je in. Bijvoorbeeld
– omdat je dit jaar het kerstdiner gezellig wilt houden;
– omdat je nog langer met die collega moet werken;
– omdat de klant koning is;
– omdat je je kinderen het goede voorbeeld moet geven;
– omdat je leidinggevende een heel ander type is dan jij;
– omdat je nog niet weet of je je bloot wilt geven aan die nieuwe liefde;
of omdat je je niet wilt laten kennen, om welke reden dan ook.

Dat betekent niet dat die emoties er ineens niet meer zijn. Er blijft iets achter. Een residu. Een sensatie. Een vaag gevoel van onbehagen of knagen. Een druk. Een verlangen. Een klacht. Iets onvervulds. Gestolde geschiedenis, die zich nog niet helemaal heeft ontvouwd. Zoiets.

Los je dat dan weer op door dat kopje thee, vroeg ik mij af. Hmmm. Ik denk het niet.
Toch is het oplossen, verdunnen, vloeibaar en transparant maken wel aantrekkelijk: er zit immers informatie in die gestolde belangenbehartiging!
Zoals onze fysieke afvalproducten ook onder de loep veel te vertellen hebben over hoe het met ons gaat, zo zijn emotie-residuën ook waardevol. Er ligt in besloten wat we in een situatie voelden, misschien wilden en niet deden. Of juist deden en niet wilden.

Recycling

Als acteur heb ik veel met drama te maken. Een van de grotere bronnen voor tragedies vind ik het als we als mens niet leren van de geschiedenis. Zowel op macro- als op microniveau. Wereld. Land. Stad. Dorp. Straat. Familie. Gezin. Jij en ik.
Dat bevrijden uit die geschiedenis, dat is repertoire waar ik graag mee wil spelen.

Van je persoonlijke geschiedenis kun je leren. De opgeslagen, gestolde belangenbehartigers de vrije ruimte geven in een besloten, veilige omgeving. Door te spelen met de situaties of metaforen daarvan. Met op maat gemaakte scènes. Via poëzie, songteksten, monologen, improvisatie.
In de repetitieruimte, oorspronkelijk het domein van spelers, bevindt zich de vrijplaats. Daar is de mogelijkheid om gecontroleerd de controle los te laten. De veiligheidspal los te trekken en te kijken wat er ‘in de zwarte doos’ zit. Zodat de informatie alsnog vrij komt. En onze belangen worden behartigd door onze oorspronkelijke emoties. Zodat we niet gedoemd zijn de geschiedenis te herhalen.

Emotioneel detoxen, welja vooruit.

Maar niet door afvalstoffen af te voeren. Nee door hergebruik. Optimale recycling. Leren van je emotionele afvalstoffen en daar nieuwe energie van krijgen.

Ik word er blij van. Dat is mijn kopje thee.

“Emotional Detox  Feel Free”
– to show all your colours –