Categoriearchief: leven

Emotional detox? Mijn kopje thee

De zomervakantie is alweer bijna voorbij. De stroom van reclame-uitingen die ons ertoe aanzet ons lichaam bikini- en zwemshortwaardig te maken, droogt op. Als de scholen weer beginnen verdwijnen alle bikini diets samen met het geambieerde textiel weer voor een jaar in de kast.

Een van de aanbevolen methodes om het lichaam in vorm te brengen is detoxen. Het lichaam ontdoen van  opgeslagen gifstoffen, je daarna gereinigd en energiek voelen en langs die weg misschien ook een paar kilo’s lichter worden.

In de slipstream van de glanzende en spetterende aandacht voor het lichaam, die in de aanloop van de zomer door verschillende media golfde, kwam een stroom van voedingsproducten en -supplementen voorbij. Onder andere voor dat detoxen.

Zo stuitte ik toevallig op deze thee:

Emotional Detox Feel Free
Emotional Detox – Feel free

 

“Emoties zijn belangenbehartigers”

Emotional Detox? Daar moest ik even over nadenken. Dat het lichaam gifstoffen opslaat: ja, daar kan ik me iets bij voorstellen. We zijn een kleine fabriek, we verbranden, stofwisselen en we hebben afvalstoffen. Er blijft vast wel eens wat hangen of plakken bij dat proces. Zou er ook zoiets zijn als emotionele stofwisseling? Emotionele afvalstoffen?

Ik hoefde er niet lang over na te denken. Ja.
Ja. Dat is er.
Dat moet er zijn.

“Emoties zijn belangenbehartigers,” schreef Nico Frijda. Ik citeer hem regelmatig. Elke keer als ik het met mensen heb over hoe emoties je informeren over dat er iets gebeurt dat al dan niet in jouw belang is.
De emotionele afvalstofophoping die ik me kan voorstellen, vindt plaats omdat we niet altijd naar onze emoties (kunnen) handelen. Je houdt je in. Bijvoorbeeld
– omdat je dit jaar het kerstdiner gezellig wilt houden;
– omdat je nog langer met die collega moet werken;
– omdat de klant koning is;
– omdat je je kinderen het goede voorbeeld moet geven;
– omdat je leidinggevende een heel ander type is dan jij;
– omdat je nog niet weet of je je bloot wilt geven aan die nieuwe liefde;
of omdat je je niet wilt laten kennen, om welke reden dan ook.

Dat betekent niet dat die emoties er ineens niet meer zijn. Er blijft iets achter. Een residu. Een sensatie. Een vaag gevoel van onbehagen of knagen. Een druk. Een verlangen. Een klacht. Iets onvervulds. Gestolde geschiedenis, die zich nog niet helemaal heeft ontvouwd. Zoiets.

Los je dat dan weer op door dat kopje thee, vroeg ik mij af. Hmmm. Ik denk het niet.
Toch is het oplossen, verdunnen, vloeibaar en transparant maken wel aantrekkelijk: er zit immers informatie in die gestolde belangenbehartiging!
Zoals onze fysieke afvalproducten ook onder de loep veel te vertellen hebben over hoe het met ons gaat, zo zijn emotie-residuën ook waardevol. Er ligt in besloten wat we in een situatie voelden, misschien wilden en niet deden. Of juist deden en niet wilden.

Recycling

Als acteur heb ik veel met drama te maken. Een van de grotere bronnen voor tragedies vind ik het als we als mens niet leren van de geschiedenis. Zowel op macro- als op microniveau. Wereld. Land. Stad. Dorp. Straat. Familie. Gezin. Jij en ik.
Dat bevrijden uit die geschiedenis, dat is repertoire waar ik graag mee wil spelen.

Van je persoonlijke geschiedenis kun je leren. De opgeslagen, gestolde belangenbehartigers de vrije ruimte geven in een besloten, veilige omgeving. Door te spelen met de situaties of metaforen daarvan. Met op maat gemaakte scènes. Via poëzie, songteksten, monologen, improvisatie.
In de repetitieruimte, oorspronkelijk het domein van spelers, bevindt zich de vrijplaats. Daar is de mogelijkheid om gecontroleerd de controle los te laten. De veiligheidspal los te trekken en te kijken wat er ‘in de zwarte doos’ zit. Zodat de informatie alsnog vrij komt. En onze belangen worden behartigd door onze oorspronkelijke emoties. Zodat we niet gedoemd zijn de geschiedenis te herhalen.

Emotioneel detoxen, welja vooruit.

Maar niet door afvalstoffen af te voeren. Nee door hergebruik. Optimale recycling. Leren van je emotionele afvalstoffen en daar nieuwe energie van krijgen.

Ik word er blij van. Dat is mijn kopje thee.

“Emotional Detox  Feel Free”
– to show all your colours –

 

 

“The sound of potential”

Negen van de tien keer ontmoet ik als acteur in het bedrijfsleven mensen die willen werken aan een situatie, omdat ze zich verzetten tegen de werkelijkheid: ze vinden dat de situatie anders zou moeten zijn. Als ik doorvraag komt het erop neer dat ze vinden dat de situatie meer zou moeten zijn zoals zij ‘normaal’ vinden.

Onder elke klacht zit een verlangen. Verlangen brengt ons verder dan de klacht. Waar de klacht afmeet en tekorten vaststelt, heeft verlangen het speelse vermogen ons te brengen naar wat er nog niet is. Als je het de ruimte geeft.

De ouders van de jongen in de video, verwachtten ook – en hoe voorstelbaar – een andere, ‘normale’ werkelijkheid, toen hun kind nog niet geboren was. Na zijn geboorte verwerkten ze hun gevoelens van verlies, verzetten ze zich niet tegen de werkelijkheid en ontdekten samen met hun kind wat zij zich niet hadden kunnen voorstellen.

 

 

Deelnemer over het traject

Een van de deelnemers aan het traject schrijft:

Ik had geen last van een midlife crisis. Wel was ik in mijn leven op een punt aangekomen waarop ik mij afvroeg: ga ik voortaan op mijn lauweren rusten of wil ik nog een nieuw kader scheppen, waarbinnen ik verder wil met werken en leven?
‘Kapitaliseren op je eigenschappen’ klonk heel aantrekkelijk. Ik kon me er echter weinig bij voorstellen. Ik aarzelde mij op te geven, maar mijn gevoel zei: gun jezelf dit cadeau, pak het aan en pak dan door.’
Halverwege het traject stel ik nu vast: ik voel mij beter toegerust op het leven dat ik voor mij heb.

Wat mij aanspreekt in de aanpak van Loes, dat is dat we niet blijven hangen in het denken en bespreken. We doen en zijn voortdurend in actie. Het gaat om het aanboren van mijn creatieve energie en vormgeven aan mijn kwaliteiten.
In de intieme theaterzaal van de Boomsspijker gaan we met alles meteen ‘de vloer op’. Om te spelen, te onderzoeken en te ontdekken. Het theaterlicht geeft focus, biedt warme veiligheid en verhoogt de concentratie. Elk resultaat is meteen zichtbaar en concreet.

Loes stimuleert en steunt. Zij houdt de afstand die nodig is om te kunnen zien wat er speelt. Zij kijkt en ziet – op grond van haar ervaring, professionele kennis en levenswijsheid – wat ik nodig heb om zelf verder te komen. In je eigen leven speel je immers zelf de hoofdrol en bepaal je uiteindelijk zelf hoe je die speelt.
Loes past toe, wat bij mij past.Zij regisseert zorgvuldig de situatie van elke deelnemer afzonderlijk. Voor het nodige tegenspel krijgen de andere deelnemers juist die rollen toebedeeld, waaruit zij zelf kunnen halen wat hen verder brengt.
Er is rust en duur. Een jaar lang met elkaar samenwerken impliceert dat het eindresultaat meer inhoudt dan enkele snel behaalde, kortstondige succeservaringen.

Creativiteit, betrokkenheid, veiligheid zijn voor mij de onderscheidende kwaliteiten van dit traject en van Loes Wouterson.
Benjamin Gijzel, 64 jaar
Trainingsacteur

 

Kunst in het leven

 

Adest Musica bracht een mooi magazine uit, waarin ik iets mocht delen over hoe mijn acteervak bij het leven hoort: Adest Magazine – artikel in pdf

“Het maakt mij niet uit hoe de kunst de mensen bereikt. Als de afstand maar overbrugd wordt en de kunst warmbloedig twee kanten op stroomt. Op de toneelschool legde ik de kiem voor dit thema, zonder me toen te realiseren wat dat voor mijn manier van werken zou betekenen. Ik citeerde in mijn eindverslag de dichter en toneelschrijver Federico García Lorca:

“Dat idee van kunst om de kunst zou heel gruwelijk zijn als het niet zo hopeloos bekrompen was. Geen weldenkend mens gelooft nog in die onzin van pure kunst, kunst om de kunst zelf. In deze dramatische tijden moet de kunstenaar met zijn volk meehuilen en –lachen. Men moet de tak met lelies verlaten en zich tot aan het middel in de modder laten zakken, om diegenen die de lelies zoeken bij te staan.”

Nu, achteraf bekeken, dus niet zo vreemd, dat mijn kunstenaarschap zich vooral tussen de mensen afspeelt.”