Few-minutes-Miss

Alleen in films

Eind vorig jaar gebeurde bij het uitroepen van de Miss Universe-verkiezingen iets wat je alleen in films ziet, denk ik.
De verkeerde Miss werd gekroond:

Echt en verbeelding

In mijn werk met niet-acteurs, komt het gesprek vaak op wat wel en niet ‘echt’ is.
De fout bij de Missverkiezing voegt een mooie dimensie toe aan dat gesprek.

Een paar minuten dacht Miss Colombia dat zij Miss Universe was.
Ze was niet de ‘echte’ Miss. Ze dacht het alleen een paar minuten. Anderen deden daaraan mee: ze feliciteerden haar, kroonden haar, juichten en applaudisseerden voor haar.
Waren haar gedachten en gevoelens ‘echt’ of ‘niet echt’?
Ik denk dat iedereen daar hetzelfde antwoord op geeft: haar gevoelens en gedachten waren echt. Ze dacht immers dat het echt waar was.
En de gevoelens van Miss Philippines? Die eerst ‘verloren’ had? Was die teleurstelling niet echt?
Zelfde antwoord, vermoed ik.
Heel ander voorbeeld: Sinterklaas bestaat niet. Maakt dat de emoties van kinderen minder echt? Nee.

Dus om gevoelens ‘echt’ te laten zijn, hoeven we alleen maar iets voor waar aan te nemen. Zelfs als dat het in werkelijkheid niet is.

De waarde van ons voorstellingsvermogen

Alles is betekenisgeving. We spreken met elkaar af wat de werkelijkheid is. Vervolgens verhouden we ons ertoe. En reageren we erop met gedachten en gevoelens. Waar we lessen uit trekken. Of niet.

In het repetitielokaal, de vrijplaats van acteurs, is ons vermogen  iets voor waar te houden en ‘echte’ gedachten en emoties op te roepen, daarmee te werken en ervan te leren, een groot goed. Een schat in onze menselijke gereedschapskist waar we veel mee kunnen doen. Veel meer dan wanneer we ons limiteren door een strikte scheiding tussen wat ‘echt’ is en wat onze verbeelding en voorstellingsvermogen ons kunnen brengen.

Verhouden tot wat we voor waar houden

Het is aan ons om ons te verhouden tot wat we voor waar houden. Daar zijn geen voorschriften voor.  Er is geen verplichting om blij te zijn bij winst of verdrietig bij verlies.
Alleen wat goed voor ons werkt of niet, doet er toe.

Als ik Miss Colombia was, had ik de keuze: me kapot schamen dat ik tot Miss Universe was gekroond, zonder dat ik het was, of ervan genieten dat ik een van de weinige mensen was, die een paar minuten Miss Universe was en daardoor wist hoe het voelt om dat te zijn.
‘Echt’.

Ik weet wel wat ik liever kiezen zou.