Zelf-innovatie. Geen bulk.

Alles van waarde is weerloos

Met de intrede van het woord ‘subsidieslurper’ verdween de ruimte voor groei en innovatie, voor uitingen van zachtmoedig- en teerhartigheid. Voor alles wat niet te maken valt. Nu een flink aantal economische zeepbellen is doorgeprikt is het geloof in maakbaarheid opmerkelijk genoeg niet afgenomen. Nee, de roep om meetbare resultaten is nog nooit zo groot geweest. Vanaf hun tweede jaar houden meneer en mevrouw Cito kinderen al tegen het licht en hoe ouder mensen worden, hoe meer ze worden gemeten, waarbij er onder de streep maar één ding over lijkt te blijven: kosten ze de maatschappij geld of leveren ze de maatschappij SMART iets op?
Wat bent u waard, weet u dat al?

madeofmoney

Bijdragen die niet in geld of cijfers zijn uit te drukken, lijken vandaag de dag tweederangs of in het geheel niet van belang. Terwijl we diep van binnen heel goed weten, dat de muziek die we spelen op momenten in ons leven die we belangrijk vinden (een huwelijk, verjaardag, bij het begin van een verliefdheid of het eind ervan, een begrafenis, een herdenking), ooit is begonnen met iemand die de noten en teksten samenbracht, zonder te weten of het ooit één eurocent zou opleveren. En terwijl we weten dat alle dingen die ons dagelijks omringen (… televisie, stofzuiger, smartphone, computer, auto, fiets, fornuis, magnetron, printer …) zijn gebouwd door mensen die vooraf de naam niet wisten van wat ze gingen maken.

Opleiding, ontwikkeling

Ook in de wereld van opleidingen en trainingen heeft het maakbaarheidsgeloof zijn intrede gedaan. Nog voordat men u kent, krijgt u beloftes over wat u kunt nadat u de training hebt gevolgd. Eindtermen van opleidingen en workshops worden geformuleerd zonder aanziens des persoons. Draaiboeken van trainers zijn tot op het kwartier ingedeeld, zonder u te kennen. Zonder te weten waar u vandaan komt, wat u  kunt en wat uw ervaring is. Is dat vanuit geloof en idealisme? Of heeft het er wellicht mee te maken dat trainingsbureaus steeds groter worden, trainingen via tenders steeds grootschaliger worden ingekocht, en de noodzaak tot kostenreductie en lage inkoopkosten, vraagt om standaardisering van lesprogramma’s en digitalisering van het contact onder het motto ‘het gemak en de flexibiliteit van blended learning’?

Persoonlijke innovatie

Als u gevorderd bent in uw leven en loopbaan, wordt leren steeds meer een persoonlijke zaak. En hoe meer u zichzelf wilt vernieuwen, hoe belangrijker het is om een persoonlijke en innovatieve leeromgeving te zoeken.
Het is niet makkelijk die plek te vinden nu kosteneffectiviteit, standaardisering en vooraf geformuleerde leeropbrengsten prominent aanwezig zijn in het landschap van opleiding en training.
De wal zal het schip wel weer keren.
In ieder geval vaart dit schip, het schip van ‘Kapitaliseren op je Eigenschappen’ een andere koers. Want in het repetitielokaal is iedereen anders.

17302350_3eae05059d[1]

 

smart-doelen

Spijt en regie

Spijt

Even een pissige opmerking over iemand mailen en na op de verzendknop gedrukt te hebben, zien dat je het onderwerp van je toorn hebt gemaild in plaats van die vertrouweling aan wie je hem wilde versturen. Spijt. Een verjaardag, een trouwdag, een afspraak vergeten. Spijt.
Je geld uitgeven aan iets, waarover je in de winkel diep van binnen al twijfelde. En thuis: spijt.
Net iets te fel een idee van een collega afgewezen; toch je mond gehouden tijdens de vergadering, terwijl het niet de goeie kant op ging; weer je nek uitgestoken tijdens het teamoverleg; te bescheiden geweest over je prestaties; weer last gehad van uitstelgedrag waardoor je de deadline niet haalt. Spijt, spijt, spijt.

Je bent niet alleen

Spijt is een apart fenomeen.
Jij deed het. En toch heb je spijt.
Dat is ook wat je vaak hoort van degene die zich benadeeld voelt: “Je was er toch zelf bij!”
Je voelt de ‘ja maar’ opkomen, maar er is geen ontkennen aan. Jij was het die op de verzendknop drukte (al zou je je kat of je kind dáár nog de schuld van kunnen geven, het typen van die lullige mail, komt toch echt van jouw hand), jij was het die ‘niet de moeite heeft genomen’ die verjaardag, trouwdag, afspraak goed in je hoofd te prenten, die je mond niet open deed, of juist wel. Jij. En niemand anders.

Toch voelt dat niet altijd zo. Soms voelt het als ‘iemand anders’. Als niet-jij. Niet je echte jij. Niet de jij die je echt wilt zijn. Die je echt bent als je er bij stilstaat. Diegene die denkt of zegt: “Ik heb er spijt van.”

gevecht in beeld

Je bent dus niet alleen. Niet in je eentje.
Je bent alleen in de regiekamer. Waar je alles kunt overzien. Maar zodra je ‘de vloer op’ gaat, ben je te midden van je eigen tableau de la troupe: een bont gezelschap aan personages, die samen met jou je leven leiden. De ene speelt vaak een hoofdrol. De ander staat in de coulissen of blijft achter in de kleedkamer, twijfelend bij het kostuumrek. Er zijn karakteracteurs, oppervlakkige spelers, uitslovers, geweldige improvisators, gevoelsspelers, technische spelers. En zo voort. Links en rechts shoppen ze in je eigenschappen en vaardigheden, je impulsen en je beheersing en manifesteren ze zich als het ze uitkomt.
Tenzij je de regie neemt.

Goede regisseur m/v

Een goede regisseur (als ik hij zeg, bedoel ik ook zij) kent zijn spelers. Hij weet waar ze goed in zijn. In welke scènes ze wel tot hun recht komen en in welke scènes niet.
Hij beslist over wie opkomt en afgaat. Over wie praat en zwijgt. Wie doet en laat. Hij nodigt spelers uit vanwege hun kwaliteiten, vanwege de rol die ze kunnen spelen, vanwege de broodnodige ontwikkeling van het geheel, vanwege de voortgang van het stuk.

Hoe gaat het met jouw regisseur?

stagedirector groter