Er zijn dingen die we delen op een diep niveau, waar het delen en ervaren verder gaat dan woorden en cognitie.
Zanger Bobby McFerrin laat dat in deze video ervaren. Kijk en leef mee:
Theater kent ook deze ‘deep-level’-wetten. Een niveau van weten en ervaren dat verder reikt dan waar je komt als je gaat zitten om na te denken of wanneer je ergens over praat. Het is een niveau met grote intensiteit aan voelen en weten. Een prachtige bron om uit te putten.
Ik sta op. Iedereen slaapt nog. De poezen springen uit hun mand. Mijn eerste taak. Verse brokjes. De computer gaat aan. Nu al? Waarom? Ik weet het niet. Twee online kranten. Ik klik ze open. Gewoonte. Ik weet nu al dat ik deze dag geen tijd heb om ze beide te lezen. Nog voor ik verder kan gaan met de ochtendrituelen, zie ik de eerste berichten al langs komen. Antidepressivum kan je libido slopen. Achtstegroepers krijgen deze week de uitslag van de Citotoets. De onderwijsinspectie let scherp op onregelmatigheden. Predicaat cum laude moet ook op het middelbaar onderwijs komen, vindt de staatssecretaris. De ING wil een proef doen: klantgegevens aan adverteerders verstrekken. Verdwenen vliegtuig nog niet teruggevonden. Politie waarschuwt het MKB voor een killervirus: cryptoware. Pabo wil mbo-ers weren.
Ik moedig de kinderen aan naar school te gaan. Dat gaat bij de een makkelijker dan bij de ander. Ik noteer voor mezelf dat ik op zoek moet naar meer expertise om mijn ene kind te helpen, waarna ik een paar mailtjes afhandel. O ja, ik moet nog een factuur versturen.
Een centimeter dik pak papier met casuïstiek voor een training ligt op me te wachten. Voor een ‘running case’ waar deelnemers mij tegen gaan komen in 3 of 4 of 5 verschillende rollen – dat moet ik nog even goed bekijken. Ik noteer uitroeptekens achter de taak.
Buiten hoor ik kinderen op een schoolplein. Ik zoek de route op voor de afspraak van vanmiddag. Een collega heeft kans gezien mijn voicemail in te spreken, juist op het moment dat ik even niet in de buurt van mijn telefoon was. Ik bel terug. Voicemail. Taak erbij.
De wereld rent links en rechts aan mij voorbij, ik hol mee of er achteraan. Ik zie, ik hoor, ik ervaar, ik leer, ik hol.
De repetitieruimte is niets meer dan vier muren en een vloer. Een ruimte die de naam ‘repetitieruimte’ heeft gekregen.
Als ik die ruimte instap, ben ik in de vrije ruimte. Het is ‘ik’ en ‘hoe ik me tot mezelf verhoud’ en ‘hoe ik me tot de wereld verhoud’. Meer niet.
De repetitieruimte brengt alles samen. Waar we in de buitenwereld al hollend kennis vergaren, vaardigheden opdoen, en veel, veel doen en uitvoeren, zet de repetitieruimte me in the spotlight. Mij, als instrument. Het enige instrument dat ik heb om te leven.
Hier kan ik, beter dan in de buitenwereld, zien wie ik ben en wat er van mij wordt gevraagd. Hier heb ik tijd en ruimte om me te verbinden met waar ik heen wil, met waar ik goed in ben, met hoe ik me wil verhouden tot de eisen en vragen die op me af komen. Hier krijg ik het inzicht om tot beslissingen te kunnen komen, keuzes te maken in hoe ik ga handelen en wat ik wil leren om te komen waar ik graag heen wil. Of hoe ik een eerste stap kan zetten om daar achter te komen.
Een jaar lang regelmatig de repetitieruimte in. Om mijn instrument lief te hebben. Te waarderen. Te onderhouden. Te stretchen. Te kapitaliseren op mijn eigenschappen. Samen met een paar anderen.
Gun ik mijzelf dat?
Mijn antwoord is: ja.