ROI
Als je iets koopt of ergens in investeert, wil je het geborgen gevoel hebben dat je er goed aan doet. ROI: Return on investment.
Als je een computer koopt, is het sommetje van plussen en minnen snel gemaakt, net als bij veel andere materiële zaken. Maar wanneer levert een investering in persoonlijkheids- en gedragsontwikkeling iets op? HR-managers, opleidingsinkopers, ZZP-ers en anderen die moeten beslissen over het investeren in ontwikkeling van mensen of zichzelf, zoeken naar de geborgenheid die implementatie heet. Als iets geïmplementeerd is, dan is het in gebruik genomen. Is het in gebruik genomen, dan levert het iets op. Maar hoe implementeer je wat je in trainingen en opleidingen leert aan gedragsvaardigheden en attitude?
Als het overzichtelijk is, is het makkelijk
Uit een kopje leren drinken. Een spelletje op een telefoon. Je rommelt en knoeit wat, net zo lang tot je het kunt. En omdat het je wat oplevert blijf je het doen.
Meer is implementeren niet.
En het helpt natuurlijk, als je begeleiding hebt of zoals in een training, er samen mee bezig bent. Maar op een zeker moment houdt dat op en dan? Hoe vaak hoor je na een training: “In het begin dacht ik er nog wel aan om het toe te passen, maar daarna is het weggezakt?” Hoe vaak heb je zelf na een geweldige workshop gedacht: “Hier ga ik echt iets mee doen,” om er na een aantal maanden achter te komen, dat je er nog wel aan denkt, er nog iets mee wil, maar toch nog niet de spijkers met koppen slaat zoals je van plan was toen je de training net had gehad.
Inpassen in je architectuur
In een training zit je nog in de ontwerpfase. Je schetst, probeert dingen uit.
Toen je jong was, was het nog overzichtelijk. Nu je volwassen bent, moet al het geleerde passen in alles wat je al kunt. Zoals de IT-architect zijn hoofd kan breken om een nieuwe applicatie in te passen in een groot geheel.
En veel is al eerder geborgd, vastgelegd, gewoonte geworden.
Je bent je eigen instrument
Als je jong bent is je set gereedschappen nog overzichtelijk. Als je ouder bent, wordt het steeds complexer om nieuwe tools effectief in te passen in wat je kunt en weet.
Wat het acteurschap mij geleerd heeft over het uitbreiden van mijn repertoire, is dat ik mezelf niet moet zien als iemand die over allerlei technieken en vaardigheden beschikt om elk denkbaar gedrag overtuigend neer te zetten; ik moet mezelf niet zien als de pianist die het instrument bespeelt, nee ik moet mezelf zien als de piano: ik ben mijn eigen instrument. Zodra ik denk: ik ben het al, krijg ik beschikking over mijn mogelijkheden. Zodra ik ga handelen alsof ik het zou moeten kunnen, krijg ik inzicht en overzicht over wat ik kan en wat ik nog kan verbeteren en verwerven.
Ik maak mezelf beschikbaar voor de situatie en leer on the spot. Leren en reflecteren in actie.
Zo wordt alles wat ik te leren heb overzichtelijk en niet meer of minder dan het leren drinken uit een kopje: doen, klooien, aanpassen en nog eens doen. En alles wat ik in huis heb, doet daaraan mee. Welke route ik ook kies.
Elke keer weer als ik zo’n route ga, word ik me bewust van wat ik allemaal in huis heb en ervaar ik wat het me oplevert. ROI.
Als je het kan spelen, kan je het implementeren
In de vrije beslotenheid van het repetitielokaal, de vrijplaats waar acteurs aan hun instrument werken, zijn alle mogelijkheden om je eigen instrument te leren kennen en jezelf beschikbaar te maken voor de situatie die voor je ligt. Wat je kunt spelen, kun je implementeren, en voorgoed beschikbaar maken voor wat je te doen staat of nog wenst te doen.